link

link

link

link

აწ ვიტყვი თქვენზედა: რომელნიმე აქა მდგომარეთაგანნი არიან სამოქალაქოსა მსახურებასა შინა, ანუ ესრეთ წოდებულნი ჩინოვნიკნი, მათ მიუღიათ ღვთისაგან ტალანტი იგი, რათა ემსახურონ მართლ–მსაჯულებასა, ჰყონ სიმართლე, განამართლონ უბრალონი, დასაჯონ სჯულის–გარდამსვლელნი, ამაყნი და მტაცებელნი. უკეთუ იგინი ესრეთ იქმონენ, არა დაუღუპავთ ტალანტი თვისი; ხოლო უკეთუ, სიმართლისა წილ იქმოდიან უსამართლობასა უკეთუ გამოსჩნდებიან თავხედნი, უწყალონი, მოქრთამენი, მაშინ მიღებენ ღვთისაგან ნაწილსა უხმარისა მის მონისასა. ზოგნი თქვენ შორის არიან მოვაჭრენი. ვაჭრობა არის დიდი ტალანტი, ვინაიდან ვაჭრობა დიდად საჭირო არს ქვეყნისათვის, და კეთილნი ვაჭარნი დიდსა სარგებლობასა მისცემენ სოფელსა; გარნა ვაჭარმა უნდა დაიმარხოს პატიოსნება, ეკრძალოს მოტყუებასა, სიხარბესა, მისცეს რაოდენიმე ნაწილი მოგებისა მისისა გლახაკთა და ეკლესიათა, და მაშინ მიიღებს იგი ღვთისაგან მეორესა საუკუნესა შინა დაუფასებელსა სიმდიდრესა. გარნა უმრავლესნი მცხოვრებთა შორის ამა ქალაქისათა არიან მდაბალნი მუშაკნი, რომელნიცა ოფლითა თვისითა ზრდიან თავთა თვისთა; ესენიცა უნდა მადლობდენ უფალსა და არა იფიქრონ, რომელ ფრიად მცირე არს ტალანტი მათი და არა მიემსგავსნენ მონასა მას, რომელი ემდუროდა უფალსა თვისსა, მიიღო რა ერთი მხოლო ტალანტი. თუმცაღა მცირეთ გვეჩვენება ტალანტი მათი, გარნა ოდეს ღრმად განვიხილავთ, მაშინ მივხვდებით, რომელ მცირენიცა მუშაკნი არა რაითა დაკლებულ არიან სხვათა შორის. პირველი და თვით მიუცილებელი ნივთი, ანუ ტალანტი ქრისტეანთათვის არს კეთილი სარწმუნოება, კეთილმსახურება, კეთილი ყოფა–ქცევა, – ერთი სიტყვით, სათნოება; ხოლო გზა სათნოებისა გაშლილ არს ერთობ ყოველთათვის, უმეტეს ამისა, მე ვგონებ, რომელი მცირენი და ღარიბნი მუშაკნი უმახლობელეს არიან სათნოებისადმი, ვიდრემდის მდიდარნი და აღმატებულნი პატივითა, ვინაიდგან თვით სიმდიდრე და სიმრავლე პატივისა ხშირად აბრკოლებს ამათ სვლად გზასა ზედა სათნოებისასა.

link

ერთი ძველის წარჩინებული კაცი იობი ესრეთ იტყვის თავზე: „მე მარადის ვსძრწოდი და მეშინოდა ყოველთა შინა საქმეთა ჩემთა“. რას ნიშნავს ძმაო, ეს თქმა? რისა ეშინოდა იმ კაცს? ნუთუ მისნი საქმენი იყვნენ ესოდენ ბოროტნი და ცოდვილნი, რომელ მას სიმართლით ეშინოდა მათგან? არა, ძმანო ჩემნო. იგი იყო კაცი მართალი და აღვსებული ქველისმოქმედებითა. მისი ცხოვრების აღწერაში არ არის ხსენებული, რომ მას ექმნას რომელიმე მძიმე ცოდვა. მაშ რას ნიშნავს ეს სიტყვა? რისთვის ეშინოდა საქმეთა მისთა ამ მართალს კაცს? ვგონებ, ძმაო ჩემო, შიში იობისა გაჩნდებოდა მით, რომელ იგი ღრმად გაშინჯავდა და სიმართლით ასწონიდა ყოველთა თვისთა საქმეთა. სჩანს, რომ იგი არ იყო უდები, უზრუნველი და დაუდევნელი სულიერისა შინა ცხოვრებასა, სჩანს, რომ ხშირად ფიქრობდა თვისთა საქმეთა ზედა, ხშირად გაიკითხავდა თავის თავს. უთუოდ, რომ იგი ესრეთ იტყოდა თავის გულში: მართალია მე ვსცდილობ და მრავალს ქველის საქმეს ვასრულებ, გარნა ეს მისთვის, რომ ღმერთმა მომცა აღურაცხველი სიმდიდრე: რა დიდი რამ არის, რომ ესოდენისა სიმდიდრისაგან მივსცე რომელიმე შემწეობა ჩემთა მოყვასთა? გარნა როდესაც გამოვიკვლევ ჩემი გულის მდგომარეობას, ვპოვებ მუნ მრავალთა ცუდთა მიდრეკილებათა, ვხედავ, რომ თუ ღმერთს არ გავენათლებინე და ღმერთს შემწეობა არ მოეცა, ჩემით მარადის ვიქმნებოდი ცოდვილი. აჰა, ძმაო, ერთი კეთილი და აღმაშენებელი მაგალითი თქვენთვის. თუ ესრეთი მართალი და ქველისმოქმედი კაცი მარადის განიკითხავდა თავის თავსა და გაზომავდა თვისთა საქმეთა, ჩვენ უმეტესად გვმართებს გაშინჯვა და გამოკვლევა ცხოვრებისა ჩვენისა; თუ მას ეშინოდა თვისთა საქმეთაგან, ჩვენ უმეტესად უნდა გვეშინოდეს ჩვენისა ცხოვრებისა და ყოფაქცევისა. ისიც დაუმატე, ძმაო, რომელ იობი იყო ძველის სჯულისა კაცი, და მისგან ღმერთი არ მოითხოვდა ესოდენსა სიწმინდესა და სიმართლესა, როგორითაც ჩვენგან, რომელნი ვართ ახალის სჯულისა, რომელთა ღმერთმა მოგვცა უმეტესი მადლი და უმეტესსა მოგვთხოვს სიწმიდესა და სათნოებასა.

link

link

რით განმართლდება კაცი ღვთის წინაშე? მარტო ღმერთი და მისი მადლი გაამართლებს კაცსა, თუ კაცმაც უნდა ჰქმნას რაიმე თვისდა გასამართლებელად? არიან ისეთი ქრისტიანენი, მაგალითებრ, პროტესტანტები, რომელნი ამტკიცებენ, რომ კაცს თავის მხრით არცკი შეუძლია კეთილი საქმე ჰქმნას თვისდა განსამართლებელად, და რომ კაცს გაამართლებს ერთი მხოლოდ იესო ქრისტეს სარწმუნოება. სხვანი ქრისტიანენი, მაგალითებრ, რომის (კათოლიკეები) ამცირებენ სარწმუნოებასა განსამართლებელად ჩვენდა და იტყვიან, რომ ყოველ კაცს შეუძლია და კიდევაც უნდა აღასრულოს საქმენი სჯულისანი, ესე იგი კეთილნი, განსამართლებელად ღვთისა წინაშე, და თუ ვისმე არ შეუძლია, კიდეც უნდა ისესხოს, ანუ იყიდოს ეკლესიისგან მადლი და მით განმართლება მოიპოვოს. პავლე მოციქული გვასწავლის, რომ კაცმან უნდა ჰქმნას კეთილნი საქმენი, ანუ საქმენი სჯულისანი თვისდა განსამართლებელად, არამედ პირდაპირ იტყვის – კაცი განმართლდება მხოლოდ სარწმუნოებითა იესო ქრისტესითა. ის სარწმუნოება, რომელზეც ამბობს წმიდა მოციქული პავლე, არ არის ერთი მხოლოდ უქმი ჭკუის მოსაზრება, ფიქრი, უბრალო გრძნობა კაცის გულისა, არამედ სარწმუნოება, რომელიც გადაიქცა კაცის სიცოცხლედ, რომელსაც კაცი არა თუ მარტო ჰგრძნობს, ანუ ჰფიქრობს გონებით, არამედ რომლითაც იგი მოძრაობს, სცხოვრობს. ამისთანა სარწმუნოება დიაღ გაამრთლებს და აცხოვნებს კაცს, ამისთვის, რომელ, როგორც უწინ ვსთქვით, ამისთანა სარწმუნოება არის ცხოველი და განმაცხოველებელი კაცისა, ეს არის სარწმუნოება მოძრავი, საქმიანი, შემოსილი კეთილთა საქმეთაგან, მოკლედ იგი არის თვით ცხოვრება კაცისა. წმიდა ჩვენი მარლმადიდებელი ეკლესია, დაფუძნებული პავლე მოციქულისასა და სხვათა მოციქულთა და წმიდათა, ღმერთშემოსილთა მამათა, გვასწავლის ჩვენ, ძეთა თვისთა, რომ კაცის განმართლებისათვის საჭირო არის ვითარცა სარწმუნოება იესო ქრისტესი, აგრეთვე ცხოვრება, მოქმედება, ანუ კეთილნი საქმენი სარწმუნოებისამებრ. ამასთანავე იგი აგვიხსნის ჩვენ, რომ ყოველი საქმე კაცისა დიდი და მცირე მხოლოდ მაშინ იქნმება ნამდვილად კეთილი და გამამართლებელი კაცისა, როდესაც იგი არის ნაყოფი, ანუ წარმომდინარეობს ცხოველი სარწმუნოებისაგან ქრისტეს იესოსა, სასოებისა და სიყვარულისაგან, როდესაც თვით იესო ქრისტე სცხოვრებს და მოქმედებს კაცის გულში.

link

ძმანო ჩემნო, ამ სოფლად თუმცა ვსცოდავთ ჩვენ, გარნა ყოველთვის გვაქვს იმედი ოდესმე მოვინანიოთ ცოდვა ჩვენი, თუმცა ვარღვევთ ხშირად სჯულსა, გარნა მრავალ მიზეზსა მოვიგონებთ ჩვენდა სანუგეშოდ და მრავალ–ფერად დავაჩუმებთ სინიდისსა ჩვენსა. სინიდისი ჩვენი ხშირად შეკრულ არის და დაბნელებული ამ ქვეყანაზედ, გარნა იმ საშინელ დღეს კაცსა ცოდვილსა მოესპობა ყოველი თავის გასამართლებელი მიზეზი და ყოველი ნუგეში. რითღა გაიმართლებს მაშინ თავსა თვისსა კაცი წარწყმედილი? რით დააჩუმებს სინიდისსა თვისსა? აღარ დარჩა დრო მინანიებისა; მან გაიგონა უკანასკნელი განჩინება იგი, იქმნა რა განყოფილ მართალთაგან და დადგინებულ შორის წარწყმედულთა. სინიდისი მისი, განთავისუფლებული ყოველთა ცბიერთა და ცრუთა ჰაზრთა და მიზეზთაგან, იწყებს ტანჯვასა და ქენჯნასა მისსა უწყალოდ. ყოველნი მისნი სიტყვანი და საქმენი ამ ქვეყნისანი, ვითარცა ლაშქარნი უწყალონი, წინა დაუდგებიან მას და იწყებენ შეძრწუნებასა და შემუსვრასა მისსა. ამღვრეულნი და გაშტერებულნი შიშით და ურვით, მაშინ იწყებენ ცოდვილნი ყვედრებასა და მოძაგებასა თავისა თვისისა. მაშინ მოგაგონდება შენ, ძმაო, ყოველი შენი ბოროტება თვითოეულად: რაოდენი ჟამი დაჰკარგე შენ უქმად და უნაყოფოდ სულისა შენისათვის! რაოდენი მადლი და ნიჭი ღვთისა გააუქმე შენ ცოდვათა და უსჯულოებათა შინა! რაოდენგზის ღმერთმან მოგცა შენ შემთხვევა მონანებისა და მოქცევისა, გარნა შენ უგულებელ ჰყავ იგი, გარნა შენ დაჰშთი ყრუ და ბრმა ყოველთვის. რასა ვფიქრობდი მე უბედური? ეტყვი შენ მაშინ გოდებით და ტირილით თავსა შენსა. ვის ვემსახურებოდი მე? გარნა ამაოდ იქმნება მაშინ ყოველი შენი კვნესა და გოდება, ამაოდ აღიპყრობ ხელთა შენთა. გათავდა ჟამი მონანებისა; მოისპო დრო შეწყალებისა და მოწყალებისა; თქმულ არს საშინელი იგი: „წარვედით ჩემგან, წყეულნო, ცეცხლსა მას საუკუნესა“ (მათე 25. 41). მაშინ აღსრულდება შენზედა წინასწარ თქმული უფლისა მიერ: „აჰა ესერა მოვლენ დღენი, რომელთა შინა იწყონ სიტყვად მთათა, დამეცენინ ჩვენზედა ბორცვთა, დამფარენით ჩვენ“. კაცი ცოდვილი, მიმავალი ჯოჯოხეთად, დასწყევლის მაშინ დღესა შობისა თვისისა; იგი ისურვებს, როგორმე მოსპოს და განაქარვოს თავი თვისი, გარნა ამაოდ იურვოს იგი: უმაღლესმან სიმართლემან და მართლმსაჯულებამან ღვთისამან მიაგო მას მსგავსად საქმეთა მისთა და ვინ წინააღუდგების განჩინებასა მისსა.

link

link