როდესაც გონება მშვიდადაა და ხედავ, რომ ძმის კითხვისაგან ლმობიერებას იძენ, მაშინ მისდიე ამ საქმეს. მაგრამ, როგორც კი დაინახავ, რომ გონება სხვა აზრებით ერთობა, უსაყვედურე მას და აიძულე ძმის დიდებისმეტყველებას მოუსმინოს.

ესეც დატყვევებაა, რამეთუ მტერს გონება ერთი ადგილიდან მეორეზე გადააქვს. ამიტომ, როდესაც ბრძოლის დაწყებას დაინახავ, კვლავ უსაყვედურე საკუთარ თავს და უთხარი: „რით ერთობი შეჩვენებულო?! გაიხსენე რა ტანჯვა მოგელის. ისინი ხომ იმათთვისაა განკუთვნილი, რომლებიც ამას სჩადიან და ფიქრობენ. განა იობი ტყუილუბრალოდ და უდროოდ სწირავდა მსხვერპლს თავის შვილებისთვის, როცა ამბობდა: „იქნებ მათ ღვთის წინააღმდეგ როდესმე ცუდი რამ გაიფიქრეს თავის გულებშიო“ (იობ. 1, 5). და, იტყვი რა ამას, გონება ფსალმუნთგალობის სიტყვებში მოამწყვდიე; და თუ დაინახავ, რომ ის ისევ ერთობა, აუკრძალე მას; და ასე სამამდე გააკეთე. ხოლო, თუ მაინც თავისას გაიტანს, მაშინ გონება კითხვას მოსწყვიტე, მაგრამ უქმად არ დატოვო, არამედ გაიხსენე სამსჯავრო და საუკუნო სატანჯველები და შეევედრე ღვთის წმიდა სახელს და თქვი: „უფალო იესო ქრისტე, შემიწყალე მე!“.