მთავარია მოწიწება, ღმერთისკენ მიქცევა და ყურადღება - სულის არსებით ერთი, სამი ძალის სამი მდგომარეობა.
    გონებისათვის მოწიწება იმის გაცნობიერებაა, თუ ვის მიმართავს კაცი: სასრული - უსასრულოს, ქმნილი - შემოქმედს, განსულიერებული თიხა - მას, ვინც შექმნა სამყარო და ვინც თვითონ განუზომლად მაღლა დგას ამ ქმნილებაზე.
    გრძნობისათვის ღმერთისკენ მიქცევა არის სურვილი - ჭვრეტით შეეხოს სრულ, მარადიულ, უმაღლეს, გამოუთქმელ მშვენიერებას.
    ნებისათვის ყურადღება ლოცვის სიტყვებზე შეჩერებაა, სულის დაცვა მიწიერი სახეებისა და გულისსიტყვებისაკენ, რომელთა მეშვეობითაც ეშმაკი, მყეფავი ძაღლის მსგავსად, ნიადაგ ცდილობს სულის გატყუებას ლოცვისგან.