ისინი არ განიცდიან იმ ნეკნის საჭიროებას, რომელსაც ეყვარებოდა საკუთარი სხეული, არ ეყრდნობიან ნორჩ ხელებს, ე.ი. თავიანთ შვილებს, არ სასოებენ ნათესავებსა და მეგობრებს, სისხლსა და ხორცს, რომელიც ცისკარსავე განქარდება; ქალაქებსა დასაზოგადოებაში მათ თავიანთი თავდაჯერებული სიმტკიცით როდი მოაქვთ თავი, არც სწრაფწარმავალ ადამიანურ დიდებას მიელტვიან; არამედ ღვთისაკენ მიაპყრობენ რა მთელს თავიანთ გონებას, ღვთაებრივ უმტკიცეს ლოდს მიაჯაჭვავენ საკუთარ გემბანს.