იმისათვის, რომ გული არ გაგისასტიკდეს, ნურასოდეს იფიქრებ, ნურც იმაზე, ვინც უსამართლოდ გექცევა, ნურც იმის შესახებ, რამდენად დიდია მისი დანაშაული; არამედ სჯობს ის გაიაზრო, თვითონ შენ რამდენად დამნაშავე ხარ. აბა შეხედე: როდესაც ადამიანები ჩხუბობენ, თითოეული მათგანი დარწმუნებულია, რომ სწორედ თვითონაა მართალი. ამიტომაა, რომ ხალხი გამუდმებულ უთანხმოებაშია. მაგალითად, ორი კაცი მიდის პოლიციაში და ორივე ირწმუნება: - "მან მცემა"! მაგრამ არცერთი მათგანი არ იტყვის, რამდენი მოხვდა მისგან მეორეს. თანაც ორივე თავის მოქიშპეს სასამართლოში უჩივის.
    
    იმაზე თუ ვიფიქრებთ, რომ ქრისტემ საკუთარ თავზე ყველაზე მეტი უსამართლობა იტვირთა, მაშინ უსამართლობას სიხარულით მივიღებთ. იგი - ღმერთი, უდიდესი სიყვარულის გამო ჩამოვიდა მიწაზე და საკუთარი თავი ცხრა თვის განმავლობაში ყოვლადწმიდა ღვთისმშობლის წიაღში გამოამწყვდია. შემდეგ ოცდაათი წლის მანძილზე ცხოვრობდა სრული სიმდაბლით, თორმეტიდან ოცდაათ წლამდე ხუროდ მუშაობდა ებრაელებთან. იცით კი, ოგორი ხელსაწყოები იყო მაშინ? იმ დროში ხის ხერხებსა და ხის ღოჯებს იყენებდნენ. მას ფიცრებს უწვდიდნენ და ეუბნებოდნენ - "ეს გააკეთე... ის გააკეთე..." მაგრამ რა გასარანდი იყო ეს ფიცრები! აბა, შეეცადე და იმ მოუხერხებელი რკინებით, რომელსაც მაშინ შალაშინის მაგიერ იყენებდნენ, რამე გარანდე! იცით, რა მძიმე შრომა იყო?! ხოლო ამის შემდეგ - სამიწელი ტანჯვა! ფეხშიშველმა მოიარა საქადაგებლად მთელი მათი მიწა-წყალი - აღმართი და დაღმართი. იგი განკურნავდა სნეულებს, ბრმებს თვალებს უხელდა, ისინი კი მისგან სასწაულებს ითხოვდნენ. იგი შეპყრობილთაგან ეშმაკებს განდევნიდა, ხოლო უმადური ადამიანები თვით მას უწოდებდნენ ეშმაკეულს. მის შესახებ იმდენი წინასწარმეტყველება და წინაუწყება არსებობდა, იგი იმდენ სასწაულს აღასრულებდა! მაგრამ ყოველივე ამის მიუხედავად, ბოლოსდაბოლოს იგი გასცეს და ჯვარზე სიკვდილი მიუსაჯეს.
    
    ამიტომ ისინი, ვინც უსამართლობას ითმენენ, ღვთის ყველაზე საყვარელი შვილები აიან. უსამართლობის დათმენით ხომ ეს ადამიანები გულში უსამართლობათა დამთმენელ ქრისტეს ატარებენ. დევნისას და საპყრობილეში ისინი ისე ხარობენ, თითქოს სამოთხეში იმყოფებიან, იმიტომ, რომ სამოთხე სწორედ იქაა, სადაც - ქრისტე.