დიახ, არის, მაგალითად: სამარიტელი დედაკაცი, ფრიად ცოდვილი, მოექცა, თვისი მოქცევით ქალაქ სუქარის მრავალი მცხოვრები მიჰგვარა უფალ იესო ქრისტეს და განამტკიცა მათი სარწმუნოება (ინ.4,5-39); აგრეთვე, პავლე მოციქულმა მას შემდეგ რაც, შეწყვიტა ქრისტეს მტრობა და მოექცა, მრავალ ადამიანს განუმტკიცა სარწმუნოება.

ეს სიტყვები ასე არ უნდა გულისხმავყოთ, რამეთუ მოყვასის სარწმუნოებაში განმტკიცება ყოველს შეუძლია, ვინც წრფელი გულით დაუტევებს ცოდვებს და მიიქცევა ღმრთისაკენ, იმის მიუხედავად ამ ადამიანების მოძღვარია იგი, მათი ქვეშევრდომი თუ მათი თანასწორი.

უთხრა, მაშინ, როდესაც გამოეცხადა მკვდრეთით აღმდგარი პეტრეს, მის მიერ სამჯერ უარყოფის შემდეგ.

არა, არამედ მანამდე სამჯერ დაეკითხა პეტრეს: ,,სიმონ იონაისო, გიყუარ მეა უფროის ამათსა?" და პეტრე პასუხობდა, რომ უყვარს, მაშინ უფალი იესო ქრისტე ყოველი პასუხის შემდეგ ეუბნებოდა, რომ ეძოვებინა მისი კრავნი ანუ ცხოვარნი (ინ.21,15-17).

ჰკითხა, რამეთუ ჰსურდა პეტრეს მიერ სამგზის სახალხოდ უარყოფის შემდეგ, თავისი მოქცევა სახალხოდვე განეცხადებინა სიყვარულის სამჯერ აღიარებით.

იმ ერთადერთი მნიშვნელობით, რომ პეტრე, მას შემდეგ, რაც სამგზის უარყო მოძღვარი თვისი, უღირსი შეიქმნა მოციქულის წოდებისა, მაგრამ სიყვარულის სამჯერ აღიარების შემდეგ უფალმა იესო ქრისტემ განაცხადა, რომ კვლავ ტოვებს პეტრეს მოციქულის ხარისხში.

არ შეიძლება, რამეთუ ქრისტეს სულიე კრავთა და ცხოვართა მწყემსი განურჩევლად ყველა მოციქული იყო და არა მხოლოდ პეტრე.

არ მიაჩნდა, რამეთუ პირველ ეპისტოლეში იგი თავს თანახუცესად ანუ თანამწყემსად მოიხსენიებს, ხოლო უფალ იესო ქრისტეს მწყემსმთავარს, ანუ მწყემსების უფროსს უწოდებს.(Iპეტ.5,1-4).

არის თვით უფალი იესო ქრისტე, რომელმაც თქვა: ,,მე ვარ მწყემსი კეთილი და ვიცნი ჩემნი იგი" (ინ.10,14).

არ თცლიდნენ, რამეთუ ემიდა წერილიდან ვიცით, რომ
    1.მოციქულთა კრებამ პეტრე და იოანე სამარიაში გაგზავნა(საქ.8,14);
    2.როდესაც პეტრემ ქალაქ კესერიაში წარმართ ასისთავს ნათელ-ჰსცა, ამისთვის იერუსალიმელმა ქრისტიანებმა უსაყვედურეს და მას თავი უნდა დაეცვა(საქ.11,1-4);
    3.პავლე მოციქული წინ აღუდგა პეტრე მოციქულს ქალაქ ანტიოქიაში და უსაყვედურა, რომ არასწორად იქცეოდა, წარმართებს რომ უთმობდა (გალ.2,11-13). მოციქულები და პირველი ქრისტიანები პეტრეს ასე ვერ მოექცეოდნენ, ის რომ ეკლესიის თავად ყოფილიყო მიჩნეული.

ისინი სამოციქულო კრების განცჰნებებს ემორჩილებოდნენ.

ვუწყით იქიდან, რომ:
    1.პეტრე და იოანე დაემორჩილნენ მოციქულთა კრების გადაწყვეტილებას, რომელმაც ისინი ქალაქ სამარიაში წარგზავნა;
    2.როდესაც საქმე ეხებოდა ზოგადსაეკლესიო ხასიათის საკითხთა გადაჭრას, არც ერთი მოციქული, პეტრეს ჩათვლით, არ აძლევდა თავს უფლებას გადაეწყვიტა ისინი საბოლოოდ. ამას წყვეტდა მოციქულთა კრება სამღვდელოების თანდასწრებით, რომელთა შორის იყვნენ, ხუცესნი და მორწმუნე ერისკაცნი(საქ.15,23-29).

დიახ, არის, კერძოდ წმიდა მოციქულთა საქმეთა აღწერაში.

საუბარია შემდეგ შეკრებებზე:
    1.როცა გამცემი იუდას ნაცვლად უნდა აერჩიატ ახალი მოციქული(საქ.1,15-26);
    2.როდესაც სული წმიდა გარდამოვიდა მოციქულებზე(საქ.2,1-4);
    3.როცა უნდა დაედგინათ დიაკვნები ან მოციქულთა თანაშემწენი(საქ.6,1-6);
    4.როცა საჭირო იყო იმის გადაწყვეტა, თუ როგორ შეეწყნარებინათ ეკლესიაში წარმართნი, რომელთაც აღიარეს უფალი იესო ქრისტე(საქ.15,1-35).

იწოდება მოციქულთა კრებად, რამდენადაც მასზე განიხილეს და მიღებულ იქნა ყველა აუცილებელი გადაწყვეტილება, როგორადაც მიღებულია ეს საეკლესიო კრებებზე.