დიახ არის, კერძოდ:
    1. როცს მან განკურნა ბრმად შობილი ადამიანი (ინ.9,35-37).
    2. ლაზარეს აღდგინებისას (ინ.11,4).
    3. როცა ის ესაუბრებოდა იუდეველებს, რომლებიც ღმრთის გმობაში ადანაშაულებდნენ, რადგან მან საკუთარ თავს ღმრთის ძე უწოდა (ინ.10,36).
    4. როდესაც ის იდგა ებრაელ ღმვდელმთავართა წინაშე, როგორც განსასჯელი (ლკ.22,70).

ჰკითხა ,,გრწამსა ძე ღმრთისაი?", რაზედაც განკურნებულმა კითხვითვე მიუგო: ,,ვინ არს იგი უფალი, რაითა მრწმენეს იგი?" ამაზე უფალმა იესო ქრისტემ მიუგო: ,,იხილე იგი, და რომელი იტყვის შენ თანა, იგი არს". თვალახელილმა კი თქვა: ,,მრწამს, უფალო! და თაყვანი სცა მას".

უწოდა მაშინ, როცა სინედრიონში შეკრებილი უხუცესი იუდეველნი და მწიგნობარნი ყვირილით ეკითხებოდნენ: ,,შენ უკუე ხარა, ძე ღმრთისაი?" რაზედაც იესომ მიუგო მათ: ,,თქვენ იტყვით, ვითარმედ მე ვარ".

დიახ უწოდა, თავის ფარულ მოწაფესთან ნიკოდიმოსთან საუბრის დროს (ინ.3,16-18).

ეს ნიშნავს, რომ უფალი იესო ქრისტე არის ერთადერთი და ჭეშმარიტი ძე ღმრთისა, რომელსაც მამა ღმერთის თანაარსი ბუნება აქვს.

დიახ, ამბობდა უკანასკნელ სერობაზე, როცა მიმართავს თავის ზეციურ მამას: ,,და აწ მადიდე მე, მამაო, თავისა შენისა თანა დიდებითა მით, რომელი მაქუნდა მე წინაშე შენსა უწინარეს სოფლის დაბადებისა" (ინ.17,5).

განაცხადა სიტყვებით: ,,ამენ, ამენ გეტყვი თქვენ: პირველ აბრაჰამის ყოფამდე მე ვარ" (ინ.8,58).

დიახ ამბობდა, სოლომონის ბჭესთან იუდეველებთან საუბარში: ,,მე და მამა ჩემი ერთი ვართ" (ინ.10,30).

არა, არ არის საკმარისი. უნდა:
    1. გვწამდეს უფალი იესო ქრისტე, ვითარცა მხოლოდშობილი ძე ღმრთისა და ჭეშმარიტი ღმერთი,
    2. ვსასოებდეთ მას,
    3. გვიყვარდეს ის,
    4. თაყუანის ვცემდეთ და ვილოცოთ მის მიმართ,
    5. ვაღიარებდეთ მას.

დიახ, ითხოვს, რამეთუ ბრძანა:
    1. რომ საუკუნო სიცოცხლეს დაიმკვიდრებს მხოლოდ ის, ვინც მას იწამებს, ვითარცა მხოლოდშობილ ძეს ღმრთისა (ინ.3,15-18);
    2. ,,გრწმენინ ღმრთისა და გრწმენინ ჩემდა მიმართ" (ინ.14,1);
    3. ,,რომელმან არა პატივ-სცეს ძესა, მან არა პატივ-სცა მამასა, რომელმან მოავლინა იგი" (ინ.5,23).

ითხოვს, რომ გვწამდეს იგი, როგორც ღმერთი და არა როგორც ლიტონი ადამიანი.

ითხოვს, ისეთივე პატივისცემას, როგორსაც მივაგებთ ზეციურ მამას, ანუ ითხოვს ღმრთის შესაფერ პატივს.

დიახ, ითხოვს, რამეთუ მან ბრძანა: ,,სოფელსა ამას ჭირი გაქუს, არამედ ნუ გეშინინ, რამეთუ მე მიძლევიეს სოფელსა" (ინ.16,33).

დიახ, ითხოვს, რომ ამქვეყნად უფროისი სიყვარული გვაქნდეს მის მიმართ, გვიყვარდეს უფრო მეტად, ვიდრე საკუთარი მამა ან დედა (მთ.10,37).

დიახ, ამოწმებს მრავალგზის. მაგალითად:
    1. როდესაც ზღვაზე ქარი დაცხრა იესო ქრისტეს სიტვით, მოწაფეებმა თაყუანის სცეს და უთხრეს: ,,ჭეშმარიტად ძე ღმრთისაი ხარ შენ" (მთ.14,33);
    2. როდესაც განკურნა ბრმად შობილი, თვალის ახილვის მან შეჰღაღადა: ,,მრწამს უფალო! და თაყუანი-სცა მას" (ინ.9,35-38);
    3. როდესაც იესო მკვდრეთით აღდგომის შემდეგ გამოეცხადა მოციქულებს, წმიდა მოციქულმა თომამ მას უთხრა: ,,უფალი ჩემი და ღმერთი ჩემი!" (ინ.20,28).

დიახ, ლოცულობდნენ. მაგალითად:
    1. როდესაც ზღვა ფრიად ღელავდა, უთხრეს: უფალო, ,,მიხსნენ ჩუენ, რამეთუ წარვწყმდებით" (მთ.8,25);
    2. როცა ის საუბრობდა ცთუნებებსა და მიტევებაზე, მოწაფეებმა თხოვეს უფალ იესო ქრისტეს: ,,შემძინე ჩუენ სარწმუნოებაი" (ლკ.17,5);
    3. ერთი ავაზაკთაგანი, რომელმაც ირწმუნა უფალი იესო ქრისტე, ევედრებოდა მას: ,,მომიხსენე მე, უფალო, ოდეს მოხვიდე სუფევითა შენითა" (ლკ.23,42);
    4. როცა ქვები დაჰკრიბეს წმ. სყეფანეს, იგი ილოცვიდა და ამბობდა: ,,უფალო იესო ქრისტე, შეივედრე სული ჩემი" (საქ.7,59).

დიახ, იყო, რამეთუ ყოველმა მათგანმა უწყოდა, რომ ესოდენ ადამიანთა სიმრავლის ხსნა, რომლებიც ზღვის ტალღებში ინთქმებოდნენ, გამრავლება სარწმუნოებისა, მიტევება ცოდვათა და სულის მიღება მომაკვდავი ადამიანისა, არ ძალუძს ადამიანს, გარნა, მხოლოდ ღმერთს. ხოლო ვედრება ღმრთისადმი არსი კიდეც ლოცვა.

დიახ, ითხოვს: ,,ყოველმან რომელმან აღიაროს ჩემდამი წინაშე კაცთა, მეცა აღვიარო იგი წინაშე მამისა ჩემისა ზეცათაისა. და რომელმან უვარ-მყოს მე წინაშე კაცთა, უვარ-ვყო იგი მეცა წინაშე მამისა ჩემისა ზეცათაისა" (მთ.10,32-33).

არა, არ ითვლება.

ითვლება მხოლოდ ის, ვისაც სწამს იგი და აღიარებს მას მხოლოდშობილ ძედ ღმრთისა, განკაცებულს, ვინც სასოებს და თაყვანს სცემს მას, ვითარცა ამას იქმოდნენ პირველი ქრისტიანნი.
    განმარტება:
    I. უფალი იესო ქრისტე თავის თავს ხან ძე ღმრთისას უწოდებდა, ხან ძე კაცისას. პირველი წოდება განეკუთნება მის ღმრთიურ ბუნებას, მეორე მის ადამიანურ ბუნებას. იმისთვის, რომ ჩვენთვის თავმდაბლობის მაგალითი მოეცა, ის თავის თავს, ძე კაცისას უწოდებდა.
    II. ადამიანებიც ღმრთის ძეებად და ასულებად ან შვილებად იწოდებიან, მაგრამ არა ნამდევილი, მნისჰვნელობით, თითქოს ისინი ღმრთისაგან იშვნენ, არამედ სხვა მნიშვნელობით, რომ როდესაც ცოდვებს შეინანებენ, ღმერთი მიუტევებს და წყალობას მიმადლებს მათ, ვითარცა მამა, რომელმაჩ თვისი მონანული უძღები შვილი შეიწყნარა, დარომ ისინი წმიდა საიდუმლოებებთან ზიარებით სულიერად აღორძინდებიან. ადამიანთა შორის თუკი ვინმე თავს ღმრთის ძედ იმ მნისჰვნელობით მოიხსენიებს, როგორც უფალი იესო ქრისტე უწოდებდა თავის თავს, მაშინ ეს ღმერთის გმობა იქნება.
     III. პავლე მოციქული ამბობს, რომ უფალ იესო ქრისტეში ,,დამკვიდრებულ არს ყოველივე სავსებაი ღმრთეებისაი ხორციელად" (კოლ.2,9).
    IV.იოანე მოციქული წერს: ,,ვიცით, რამეთუ ძე ღმრთისაი მოვიდა და მომცა ჩუენ გონებაი, რაითა ვიცოდეთ ჩუენ ჭეშმარიტი ღმერთი და ვართ ჩუენ ჭეშმარიტისა თანა ძისა მისისა იესუ ქრისტესა. ესე არს ჭეშმარიტი ღმერთი, ცხოვრებაი საუკუნოი" (Iინ.5,20).
    V. უფალ იესო ქრისტეს არ სურადა თვისი ღმრთაებრივი ელვარებით განეკვირვებინა ადამიანები; პირიქით, ის სურდა და მოქმედებდა ისე, რომ მათ სულებში აღეძრა ნდობა, პატივისცემა და სიყვარული მისადმი. მას ენება, რომ ადამიანებს თვით ეგრძნოთ აუცილებლობა - განეჭვრიტათ გონებით მისი პიროვნების საიდუმლო და რათა მათ, მისი ცხოვრებისა და მოღვაწეობის შემეცნებით, განსაკუთრებით სასწაულების ხილვითა და მისი სიტყვების შეცნობით, მადლის შეწევნით თვით შეეცნოთ მისი ღმრთაება. ეს იყო ყოვლად სარწმუნო, ფრიად ჭეშმარიტი სასჰუალება ადამიანთა სულებზე სამოქმედოდ, ღმერთკაცისა და მაცხოვრის ღირსების შესაფერი.
    VI. მაცხოვრის მიერ აღსრულებული უმთავრესი სასწაულებია: წყლის ღვინოდ ქცევა (ინ.2,1-11); ნკვდრების აღდგინება,- კერძოდ იაიროსის ასულის (მთ.9,25), ნაინელი ქვრივის ვაჟისა (ლკ.7,11-17) და ლაზარესი (ინ.11,1-44); მძიმე სნეულთა განკურნება წამლის გარეშე: ბრმების (მთ.9,27-32; მკ8,22-26), ბრმად შობილის (ინ.9,1-8), ყრუ-მუნჯის (მკ.7,32-37), სისხლისმდინარი დედაკაცის (მთ.9,20-22), კეთროვანთა (ლკ.17,12-17) და მრავალ სხვა სნეულთა. აღელვებული ზღვის დაცხრობა (მთ.8,24-28); სვლა წყალდაწყალ (მთ.14,25), ხუთი ათასზე მეტი ადამიანის დაპურება ხუთი პურითა და ორი თევზით (მთ.14,15-21); ადამიანთა ზრახვებისა და მოქმედებათა გულისხმისყოფა (მთ.9,4;12,14-15; 14,13-16; ინ1,48-49) და სხვა.
    VII. არც ერთი ადამიანი, ფრიად გამოჩენილიც კი, არ შეიძლება შევადაროთ უფალ იესო ქრისტეს. არც ერთ ფილოსოფოსს, სხვადასხვა რელიგიების არც ერთ ფუძემდებელს არ შეეძლო საკუთარ თავზე ეთქვა და არც უთქვამს ,,მოვედით ჩემდა ყოველი მაშურალნი და ტვირთმძიმენი, და მე განგისუენო თქუენ" (მთ.11,28); ,,მე ვარ ნათელი სოფლისაი. რომელსა ჰრწმენეს ჩემი, მო-ღათუ-კუდეს, ცხონდესვე" (ინ.11,25); ,,მე ვარ კარი: ჩემ მიერ თუ ვინმე შევიდეს, ცხონდეს" (ინ.10,9); ,,ნუ გეშინინ, შვილო მოგიტვევნენ შენ ცოდვანი შენნი" (მთ.9,2); არც ერთ მომაკვდავს არვისთვის უთქვამს ის, რაც თქვა იესომ: ,,ამენ გეტყვი შენ: დღეს ჩემ თანა იყო სამოთხესა" (ლკ.23,43); არც ერთ მოძღვარს არ მოუთხოვია თავისი მოწაფეებისთვის, რომ საკუთარ მშობლებზე მეტადაც ჰყვარებოდათ ის. არავინ მიუტევებდა თვისი სახელით ცოდვებს. არავის უთქვამს, რომ მოვა განსასჯელად ცხოველთა და მკვდართა. უფალ იესო ქრისტეს არ შეიძლება შევადაროთ არც კონფუცი, არც ბუდა, არც მუჰამედი. ის, ვინც ამას იქმს, ღმრთისმგმობელია და არ შეიძლება ქრისტიანად იწოდებოდეს. რამეთუ უფალმა იესო ქრისტემ ბრძანა: ,,მე ვარ გზაი და მე ვარ ჭეშმარიტებაი და ცხოვრებაი; არავინ მოვიდეს მამისა, გარნა ჩემ მიერ" (ინ.14,6). შეუძლებელია მისვლა ზეციერ მამასთან კონფუცის, ბუდას, მუჰამედის მეშვეობით. ჭეშმარიტად ამბობს პეტრე მოციქული, რომ უფალ იესო ქრისტეს გარდა, ,,არავინაი არს სხვით ცხოვრებაი" (საქ.4,12). კაცობრიობის ისტორიაშI ერთადერთისა და განუმეორებელი მოვლენის შეცნობისთვის იღვწოდნენ I, III, IV, V და VI მსოფლიო საეკლესიო კრებები.