გონების დასამდაბლებლად, თუნდაც ყველა კეთილი საქმე რომ აღასრულო და ყველა მცნებები დაიცვა, გაიხსენე ის ვინც თქვა: „ოდეს ჰყოთ ბრძანებული თქუენდა, თქუთ, ვითარმედ: მონანი ვართ უხმარნი; რომელი თანა-გუედვა ყოფად, ვყავთ“ (ლუკა 17, 10), მით უმეტეს, რომ ჯერ ერთი მცნების აღსრულებისთვისაც კი არ მიგვიღწევია. კეთილი საქმის აღსრულებისას ყოველთვის ასე უნდა ვიფიქროთ, საკუთარ თავს უნდა ვუსაყვედუროთ და ვთქვათ: არ ვიცი, სათნოა თუ არა ის ღვთისათვის. თუ საქმეს ღვთის ნებისაებრ ვაკეთებთ დიდებულია, ხოლო ღვთის ნების აღსრულება კიდევ უფრო დიდია, ეს ყველა მცნების ერთობლიობაა; რადგანაც ღვთის ნებისაებრ რაიმეს კეთება კერძო საქმეა და ღვთის ნების აღსრულებაზე უფრო მცირეა. ამიტომაც თქვა მოციქულმა: „უკანასა მას დავივიწყებ და წინასა მას მივსწუდები (ფილიპ. 3, 13). და რამდენადაც წინ მიიწევდა, არ ჩერდებოდა, ვინაიდან ყოველთვის ხედავდა თავის არასრულყოფილებას და წარემატებოდა; ამიტომ მანვე (მოციქულმა) თქვა: „რაოდენნი უკუე სრულნი ვართ, ამას ვზრახვიდეთ“ (ფილიპ. 3, 15), ცხადია წარმატების საწინდრად, და ასევე თქვა, რომ: „სხუასა თუ რასმე ჰზრახვიდეთ და იგინიცა ღმერთმან გამოვეგიცხადოს თუენ“ (ფილიპ. 3, 15).